หนังสือนิยาย Tastefully : #เค้กคิว #หมีศิริ

baby พิมพ์ว่า:
ผมเลือกปล่อยให้เวลาพิสูจน์เค้กให้ทุกคนได้เห็น  และมันก็ค่อย ๆ เป็นรูปธรรมขึ้นทีละเล็กทีละน้อย  โดยที่ผมไม่จำเป็นต้องพูดให้เปลืองน้ำลาย  ไม่ต้องพูดด้วยว่าเค้กเป็นคนแบบไหน  เพราะแท้จริงแล้ว.. มันน้อยมากเลยครับ  ที่คนอื่นจะเห็นข้อดีของคนรักของเราได้เหมือนที่เราเห็น  ของแบบนี้มันใช้คำพูดเล่าให้กันฟังไม่ได้ ไม่เห็นภาพ ผู้ฟังก็ไม่(อยาก)จะเข้าใจว่าเป็นจริงน่ะนะ

พอผ่านไประยะหนึ่ง  การได้คลุกคลีกันมาก ๆ ก็จะช่วยได้เอง  มีครั้งหนึ่งที่พวกนิกกี้กับอีวานหลุดปากพูดออกมาเองว่า “รู้แล้วว่าทำไมมึงถึงเลือกเค้ก”  ผมไม่ถามรายละเอียดด้วยซ้ำว่าทำไมพวกมันถึงพูดแบบนั้น  และก็ไม่โกรธด้วย  เพราะมันแปลว่าขณะที่เพื่อนของผมพูดอยู่  พวกมันได้ยอมรับเค้กในฐานะคนรักของผมจากใจจริงแล้ว  ไม่ใช่การเสแสร้งทำเป็นมิตรกับเค้กเพื่อรักษาน้ำใจผมอีก  ไม่แน่ว่า.. ถ้าพวกนิกกี้กับอีวาน  ตั้งคำถามนี้กับผมตั้งแต่แรกที่ผมเริ่มคบหากับเค้ก  ผมอาจจะให้คำตอบกับพวกมันไม่ได้  หรืออาจให้คำตอบที่ผิดไปจากปัจจุบันก็ได้

มันจึงไม่ใช่เรื่องง่าย ที่ชีวิตคนเราจะได้พบคนแบบที่ชอบและเข้ากันได้ดีด้วย  ยิ่งเข้ากับเราได้ดีแล้ว ถ้าสามารถเข้ากับเพื่อนสนิทของเราได้อีก เป็นที่รักของเพื่อนเราได้ มันก็จะเหมือนได้ของกำนัลชิ้นพิเศษเลยล่ะครับ...

“บอกให้หยุดดื่มก็ไม่ยอมหยุด” เค้กบ่นอุบอิบอยู่ข้าง ๆ  เขาจะต่อว่าอย่างจริงจังก็ไม่ทำ  เสียงของเค้กเหมือนแมลงหวี่ที่บินว่อนอยู่ใกล้หู  ขณะที่บ่นก็หั่นสตรอว์เบอร์รีลูกใหญ่ แบ่งออกเป็นสองซีก นำซีกหนึ่งมาป้อนให้ผม  ผมอ้าปากรับมากินง่าย ๆ  ขี้เกียจขยับตัวเป็นบ้า

“วันนี้มึงดูขี้เกียจจังวะ” เซ็นขมวดคิ้วมองผมด้วยสีหน้าแปลกใจ  ก็จริงของเซ็น.. มันก็ต้องมีวันที่อนุญาตให้ขี้เกียจกันบ้างละนะ

“ความจริงเรารวยมากแล้ว ไม่ต้องทำอะไรมากก็ได้” ผมตอบเนือย ๆ จงใจกวนตีนทุกคน

“สัส ! กูเกลียดมึงจริง ๆ” เซ็นสบถ  ผมยิ้มกว้าง

“กินเข้าไปครับ จะได้พูดน้อย ๆ” เค้กว่า  เขม่นตาวางท่าเหนือกว่า คอยหยิบผักสลัดกำใหญ่มายัดใส่ปากผมด้วย เสียงหัวเราะเบาลงทีละนิด  ผมจ้องมองเค้กที่อยู่ ๆ ก็มีทีท่าเก้อเขินเสียเอง..

“เหล้าก็ไม่ได้ดื่มนี่ เมาอะไรรึไง” ผมแกล้งแซวถึงแก้มที่แดงระเรื่อ  เห็นชัดเจนทั้งที่บรรยากาศเต็มไปด้วยไฟสลัว  เค้กปัดมือของผมที่เกลี่ยแก้มตนออกทันที  ผมแสยะปาก  หัวเราะ  คว้าซิการ์ขึ้นสูบ  นำคาบไว้ในปากก่อนรินบรั่นดีใส่แก้วเพิ่ม  

“มึงนั่นแหละ กรึ่มแล้วไหม ตาเยิ้มเลยไอ้เวร” เซ็นด่ายิ้ม ๆ

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ” ทุกคนพากันหัวเราะ  ปรบมือเห็นด้วย  ผมยิ้ม  ก็ไม่ปฏิเสธ

..
ปาร์ตี้จบลงเป็นเวลา 22.15 น. ทุกคนช่วยกันเก็บข้าวของและส่งงานต่อให้กับแม่บ้าน  ผมอาจจะกรึ่มอย่างที่เซ็นว่าก็ได้ ลายมือถึงได้สะเพร่าแบบนี้  

ซองสีขาว ปากซองถูกปิดแปะด้วยสติกเกอร์ลายการ์ตูนที่ผมเพิ่งขโมยของเค้กมา  ใกล้ ๆ กันนั้นมีนาฬิกาตั้งอยู่ จึงหยิบนำมาทับซองอีกทีหนึ่งเพื่อกันไม่ให้เคลื่อนไหวได้  วงเงินไม่ใช่น้อย ๆ  พอเสร็จภารกิจแล้วจึงรีบกลับห้องตัวเอง ก่อนที่เจ้าของห้องห้องนี้จะมาถึง...
 
“ไปไหนมาครับ” เค้กถาม  อีกฝ่ายเพิ่งอาบน้ำเสร็จ  ผมไม่ตอบ  เค้กถอนหายใจยิ้ม ๆ แล้วตรงเข้าห้องแต่งตัวไป  ผมขึ้นเตียงทันทีเพราะจัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จไปก่อนหน้าเค้กแล้ว  โทรทัศน์ฉายการ์ตูนญี่ปุ่น  ตัวการ์ตูนกำลังมีน้ำมูกไหลเยิ้มไปทั่วใบหน้า  ตาสว่างมาก  ยิ่งดื่มยิ่งไม่ง่วง  เป็นนิสัยส่วนตัว

“นี่มัน.. ลายมือพี่ไม่ใช่เหรอ” เค้กขมวดคิ้ว  เขาแต่งตัวไม่กี่นาทีก็เดินออกมาพร้อมกับโทรศัพท์มือถือ  ตาจ้องมองหน้าจอและยื่นภาพดังกล่าวมาให้ผมดู  ผมหัวเราะในลำคอ  ตอนนี้ซองสีขาวดังกล่าวที่ผมวางไว้บนหัวเตียงของอา ได้ถูกอัปโหลดขึ้นบนโซเชียลของเจ้าตัวเรียบร้อยแล้ว  ปกติอาไม่ใช่คนชอบถ่ายรูปทำนองนี้  เขามักถ่ายแต่งานออกแบบของเขา  วันนี้คงผีเข้า เพราะดันพลิกซองไปอีกด้าน  ซึ่งเป็นด้านที่ผมคว่ำไว้ก่อนหน้า  --- บนนั้นมีข้อความสั้น ๆ .. “Love you”

“ประสาทอีกแล้ว” ผมบ่นหลังจากอ่านประโยคใต้ภาพที่อาเขียนไว้เสร็จ
 
“อยู่ดี ๆ ก็มีหนุ่มมาบอกรักตอนกลางคืน บ้า ~ เข้ามาในห้องนอนเขาได้ไงอะ เขามีคนรักแล้วนะ > . <” แถมยังแท็กผมอีกด้วย  เฮ้อ...

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ” เค้กหัวเราะชอบใจ

“ในนั้นเป็นอะไรเหรอครับ” เค้กยิ้มถาม ตรงขึ้นมานั่งบนเตียง

“โบนัสคนเป็นอามั้ง” ผมตอบปัดไปที

baby พิมพ์ว่า:ไวน์แดงถูกเปิดออกขวดหนึ่ง  ผมเป็นคนซื้อมาเอง ตั้งใจเอาไว้ให้พี่คิวนั่นแหละ  คิดว่าอีกฝ่ายน่าจะอยากดื่ม และก็เป็นไปตามที่คาด

อาหาร ของหวาน เครื่องดื่ม และการพูดคุยถามไถ่สารทุกข์สุขดิบจบลงในเวลาประมาณ 15.30 น. ทุกคนแยกย้ายกันกลับก่อนที่ใครจะติดลมซะก่อน  “อยู่นานกว่านี้ เดี๋ยวได้เปิดไวน์อีกขวดแน่ ๆ” ผมได้ยินเค้กแอบพึมพำบ่นด้วยความระแวงอย่างนั้น พี่ฟ้าจึงช่วยตัดบท ออกปากชวนทุกคนกลับบ้านในที่สุด...

“คุณฟ้าครับ คุณฟ้า !”

ผมกับพี่ฟ้าหันกลับไปตามเสียงเรียกจากด้านหลังด้วยความแปลกใจ  เสียงที่เอ่ยทักนั้นฟังดูกระตือรือร้นและเป็นกันเอง

“อ้าว คุณศิริ สวัสดีครับ” พี่ฟ้ายิ้มกว้าง เดินตรงเข้าหาคนที่ทักตน  ผมตกใจ มองคนตรงหน้าหัวจรดเท้า เพราะคนคนนี้คือผู้ชายคนเดียวกันกับที่สบถอยู่หน้าคอนโดและขึ้นลิฟต์พร้อมกับผมเมื่อวานซืนนี้เอง

“มาทำอะไรที่นี่ครับเนี่ย” อีกฝ่ายถาม
 
“อ๋อ พอดีน้องชายผมเขาเพิ่งย้ายมาอยู่ที่นี่น่ะครับ ก็เลยมาขึ้นบ้านใหม่ให้เขาสักหน่อย” พี่ฟ้าตอบยิ้ม ๆ พร้อมกวักมือเรียกผมให้เข้าไปหาด้วย  ผมไม่เข้าไปในทันที มองไปยังพี่คิว เค้กและทิกเกอร์ที่กำลังเดินไปทางลานจอดรถ โดยไม่ทันสังเกตเห็นทางนี้  พอเห็นว่าตัวเองไม่มีตัวช่วยแล้ว ถึงแม้จะไม่อยากทักทายทำความรู้จัก แต่ก็ต้องเดินเข้าหาอย่างนอบน้อมแบบช่วยไม่ได้
 
“เดี๋ยวแนะนำให้รู้จักนะครับ นี่หมีครับ เคยทำงานอยู่ที่ร้านอาหารผมเองเป็นมือขวาเลย แต่ตอนนี้ทำงานอยู่ King Jewel ครับ” พี่ฟ้าแนะนำ โอบมือมาที่หลังของผมเล็กน้อย

“สวัสดีครับ” ผมผงกหัวทักทาย  คนแปลกหน้าผายมือขวาออกมาทำความรู้จัก  ผมจึงจับมือทักทายตอบกลับไป

“ผมศิริครับ” เขาแนะนำตัวเอง

“หมีครับ ยินดีที่ได้รู้จัก” ผมพูดตอบ ฝ่ามือของเรากระชับน้ำหนักขึ้นอีกเล็กน้อยก่อนปล่อยมือออก

“แล้วคุณศิริล่ะครับมาทำอะไรที่นี่” พี่ฟ้าถาม  ผมเลือกยืนขนาบข้างพี่ฟ้า รักษามารยาทไว้  เพราะการที่จะปลีกตัวออกไปในทันทีที่ทำความรู้จักเสร็จก็ไม่สามารถทำตามใจแบบที่ต้องการได้

“ผมก็เพิ่งย้ายมาอยู่ที่นี่เหมือนกันครับ” ศิริตอบ

“จริงเหรอครับ อยู่ที่เดียวกันพอดีเลย งั้นยังไงก็ฝากด้วยนะครับ” พี่ฟ้าพูด

“ได้เลยครับ” อีกฝ่ายดันรับฝากง่าย ๆ ซะงั้น

“บอส.. ผมไม่ใช่เด็กสักหน่อย” ครั้งนี้ผมห้ามปากตัวเองไว้ไม่ได้  นี่ผมเข้าเลขสามแล้วนะครับ ทำไมต้องถูกนำไปฝากไว้กับใครด้วย

“เอ้ ~ มาพูดแทรกได้ยังไง คุณศิเขาแก่กว่าแก เสียมารยาท” พี่ฟ้าหันมาต่อว่าแบบไม่จริงจังนัก
 
“หึ ๆ ไม่เป็นไรครับ” ศิริปัดปนหัวเราะ  ผมเมินหน้าขึ้น ไม่เถียงต่อน่าจะดีกว่า

“บอสครับ เดี๋ยวพี่คิวรอ” ผมเร่ง พูดแทรกไปอีกครั้ง  นำพี่คิวขึ้นมาอ้างเพราะขี้เกียจยืนฟังแล้ว

“เฮ้อ !” พี่ฟ้าถอนหายใจ
 
“ช่วยอย่าทำตัวเหมือนพวกหลานชายบ้า ๆ ของฉันอีกคนนึงได้ไหม !” พี่ฟ้าขึ้นเสียงใส่พร้อมส่งสายตาปรามผมคล้ายรำคาญใจต่อชะตาชีวิตตัวเอง  ผมอมยิ้มมองเงียบ ๆ  ไม่เถียงว่าเมื่อครู่ผมทำตัวนิสัยไม่ดี  

“งั้นผมต้องขอตัวก่อนนะครับ กลัวถูกหลานดุน่ะ” พี่ฟ้าแกล้งทำเป็นพูดติดตลก

“เชิญเลยครับ” ศิริผายมือยิ้มให้

“ไว้เจอกันนะครับ” พี่ฟ้าผงกหัว  หลังร่ำลากันเสร็จแล้ว ผมก็เดินออกมาส่งพี่ฟ้าที่ลานจอดรถ

“หน้าคุ้น ๆ เนอะครับ” ผมบ่นให้พี่ฟ้าฟัง พูดถึงคนที่ชื่อศิริ  รู้สึกว่าคุ้นหน้าเขา  ไม่ใช่แค่เพราะเคยเจอกันที่หน้าคอนโด หรือเพราะขึ้นลิฟต์ด้วยกันมาก่อนแน่นอน  

“เอ้า ! แกก็เคยเห็นคุณศิมาก่อนไม่ใช่เหรอ ตอนนั้นไง” พี่ฟ้าขมวดคิ้ว

“ตอนนั้น ?” ผมทวนพลางนึกตาม

“ก็ตอนที่พวกพนักงานใหม่มาทำอาหารให้ชิม แกก็อยู่ที่ร้านด้วยจำไม่ได้เหรอ” พี่ฟ้าขยายความ  ผมชะงัก  นึกย้อนกลับไปถึงวันดังกล่าวที่เพิ่งเกิดขึ้นไม่กี่เดือนก่อน และก็เห็นหน้าของใครสักคนราง ๆ  ในความทรงจำนั้นมีลักษณะของใบหน้าที่คล้ายกันกับศิริปรากฏอยู่

“อ๋อ นั่นคือคนคนเดียวกันเหรอครับ” ผมถามด้วยความแปลกใจ  ไม่ทราบมาก่อนเลย

“หึ ไอ้บ้า.. นี่ฉันว่าแกเพี้ยนไปใหญ่แล้วนะ หลัง ๆ มานี้ขี้ลืมบ่อยไปรึเปล่า หรือว่าตั้งใจไม่จำอะไรเอง” พี่ฟ้าบ่นปนหัวเราะ  ผมไม่เถียง เพราะผมอาจตั้งใจไม่จำอะไรสักอย่างอย่างที่พี่เขาว่าก็ได้  พอพูดกับจิตใต้สำนึกไปว่า “ไม่อยากจำ” มันก็ทำหน้าที่ไม่จำและลืมให้เสร็จไปโดยปริยาย
 
ขณะที่พูดคุยกันอยู่รถตู้ก็ขับมาจอดเทียบตรงหน้าพวกเรา  ประตูรถเปิดออกโดยอัตโนมัติ คนที่นั่งอยู่ด้านในโผล่หน้ามายิ้มให้...

“อามาขับ” พี่คิวพูดดัก กระโดดลงจากที่นั่งฝั่งคนขับในทันที

“ไอ้นี่” พี่ฟ้าบ่นอุบอิบ แต่ก็ไม่ทักท้วงต่อ คงเพราะเห็นว่าพี่คิวได้ดื่มมาด้วย

“ขอบคุณมากนะครับ” ผมยกมือไหว้ทุกคนอีกครั้ง  เค้กที่นั่งอยู่ฝั่งของผู้โดยสาร รีบยกมือรับไหว้พร้อมโบกมือลา

“ใช้ชีวิตดี ๆ ล่ะ” พี่ฟ้าตบบ่าผมสองสามทีก่อนเดินจากไป  ในขณะที่พี่คิวก็เดินสวนมาเพื่อที่จะขึ้นรถทางฝั่งที่ผมยืนอยู่  

“ฝากด้วยนะ” พี่คิวพูด

“ครับ ?” ผมมองหน้าอีกฝ่าย  ฝากอะไร ? ไม่เข้าใจ

“โปรเจกต์ประกวดเพชรปีหน้าน่ะ” พี่เขายักคิ้ว มุมปากแสยะยิ้มนิดหน่อย

“เอ่อ ครับ ผมจะพยายาม” ผมตอบรับไม่เต็มเสียงนักคำว่า “ฝากด้วยนะ” ไม่ใช่หน้าที่ที่พี่คิวควรพูด  สถานะที่พี่คิวยืนอยู่ แปลให้ตรงตัวแล้วก็เหมือนกับกำลังเย้ยหยันผมว่า “อย่าแพ้ซะล่ะ” เสียมากกว่า  เพราะโปรเจกต์ประกวดเพชรที่กำลังใกล้เข้ามานี้  ไม่ว่าทีมไหนจะชนะไป บริษัทของตระกูลพี่คิวก็ได้ผลประโยชน์อยู่ดี

“หึ” อีกฝ่ายหัวเราะมีเลศนัยในลำคอ ขึ้นไปนั่งลงที่ด้านข้างเค้ก  ผมยกมือไหว้ลาอีกครั้งก่อนที่ประตูจะเลื่อนปิดลง  รถเคลื่อนตัวออกจากคอนโดช้า ๆ  จู่ ๆ คำพูดของพี่ฟ้าก็สวนกลับเข้ามาในหัว